Τo Tροπάριο Της ΚασσιανήςΚύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή,
την Σην αισθομένη Θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη,
μύρα Σοι προ του ενταφιασμού κομίζει.
Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει,
οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας.
Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων,
Ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ
κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας,
Ο κλίνας τους ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει.
Καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας,
αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις
ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν,
κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη.
Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει, Ψυχοσώστα Σωτήρ μου;
Μη με την Σην δούλην παρίδης, Ο αμέτρητον έχων το έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου